خسته ام ، درمانده ام ، افسرده ام

نه دلی که بشنود رازم را

نه قلبی که بفهمد عشقم را

نه احساسی که بخواند دنیایم را

نه انسانی که بخواهد رویایم را

نه چشمی که ببیند اندوهم را

نه زبانی که آورد پیغامی را

نه آغوشی که گیرد در برم

آه که تنهایی بی پایان بد است !!!!

می خواهم بگریزم از این مردم

بروم جایی که مردمانش مرا نمی شناسند

جایی که تنها پرکننده من تنهایی ام باشد

تنهایی را در آغوش بفشارم

تا به خلسه فرو روم، روحم را بزدایم از هرچه هست در این عالم

بروم بالا ، من حریصم ، هر چه بالاتر بهتر

تا ببینم او را کسی که هر روز و هرشب پرکننده خیالم است

سازنده رویایم است، بگریزم تا او در اوج آسمانها مرا در آغوش بفشارد

او که فقط مرا و تنهایی ام را بخواهد !

آری این منم

دختری رنجور و درمانده

که نمی داند فردایش چیست ؟

فردا ؟ نمی داند گذشته اش چه بوده

نمی داند حال چگونه می گذرد ، فردا پیشکش

می خواهم فریاد درونم را بشکافم

می خواهم به اندازه تمام رنج هایم فریاد بکشم

بدون شک دنیا ویران خواهد شد !

کاش می یافتم کسی را

که صداقت داشت

آری کاش در سکوت این آدمیان به ظاهر انسان

صداقتی می یافتم به صداقت یک فریادم

که می برد از یادم هر چه بوده و گذشته و خواهد شد !

ثانیه ها در تلاش اند

که بگیرند از من دارایی ام را

ولی نمی دانند که من

این گونه به زمان نمی نگرم

زمان در ذهن من جاریست

گاه به گذشته ، گاه به حال و گاه به آینده می روم !!!!